In the desert and the silence of words
there are feelings
who live in the shadows
where the sun directs its gaze
to their full saturation
who are waiting
At night the shadows hang
over the debris
and the emptiness inside you
silent while the sound of the sea
can be heard from a distance
performing a concert of loud voices
in there in the ceaseless search of mornings,
where storms dissipate at
wings of angels.
The tides whisper softly
your name
and silence complicates the senses.
Only there in
top of the rock
the lighthouse awaits the night
when the clarity of the sea
dyes with her gray color
the sleeping earth.

Δεν ξέρω σε ποια πλευρά της νύχτας
θα γυρίσω στο σημείο να κρύψω το ποτάμι της φωτιάς
από δάκρυα που σχεδόν ξεχειλίζουν από μέσα μου
και ανάβω ένα άλλο τσιγάρο
εκεί που τελειώνουν οι λέξεις και οι σιωπές.
Μάταια ψάχνω για ονόματα και σημάδια.
Στη μέση της χώρας της ομίχλης της ψυχής μου
υπάρχει ένα παλιό φανάρι χωρίς δρόμο.
Εκεί υπάρχει ένα σημάδι χωρίς μονοπάτι
που με τρομάζει.
Κάποτε υπήρχε η πορεία προς την οποία
κατευθυνόμουν.
Πότε εξαφανίστηκε και πότε χάθηκα;
Πηγαίνω τυφλά σαν τυφλός σε αυτή τη λέξη
που θα μου έδειχνε το δρόμο.
Χαμένος μέσα σε ελλιπείς ερωτο-απαντήσεις.
Σε αμέτρητα “γιατί”
βυθίζω μαζί τους
τα τελικά στηρίγματα της λήθης.
Οι φήμες κοιμούνται,
το χρώμα έχει πεθάνει.
Η πηγή είναι τρελή,
η ηχώ είναι σιωπηλή.
Η πόρτα της τεθλιμμένης οδού
η απάγουσα στην Εδέμ
είναι στενή βαριά και σκουριασμένη.
Είναι στενό και αβέβαιο και κόβει το μονοπάτι
που μου ταιριάζει σε κάθε χαιρετισμό,
με κάθε αναγγελία τρεμοπαίζει το λυχνάρι.
Η σιωπή αξιολογεί πικρά τις γνώσεις μου, τα λόγια μου
και με παραδίδει στην εμμονή της στιγμής
στη μούχλα της μοναξιάς
της απογοήτευσης, της σκληρότητας
μιας παλιάς και μαραμένης αγάπης.
Σε επαίνους των λόγων
και σε επαίνους
της αγνότητας,
τα τελώνια εφορμούν να κλέψουν
της ψυχής το ωραίο.
Ενώ μια σειρά από πύρινες γλώσσες
δονούν τον αέρα
τροφοδοτώντας τις φωνές
ψιθυρίζοντας στα σύννεφα
σύμφωνα και φωνήεντα
με την ηχώ του ανέμου.

The light seeks the shadows
of the darkness they replace
my life.
This mass of my broken soul
dominated by intense pain.
This transcendence of my mind
in other spheres
in the realms of sympathetic apathy.
In the spheres of infinity
and unscrupulous objection
of compassion or pity.
That’s where the roles are buried
of my fate.
I apologize for the seed
which I did not sow.
For the field I did not plant.
For the mind that I didn’t clear
For scars and scratches
which I did not heal.
Tears stain my eyes
a mad laugh erupts
from deep within me
and faintly visible
my face concussed
and wet
from the sweat of purification.

Στην καταδίκη
από τους μαυρισμένους ουρανούς
μέσα από τον πειρασμό του ανθρώπου.
Κόλαση ψέματα
ψεύτικα μάτια
μέσα από τους σπόρους του μίσους και της φωτιάς.
Στις Αποκαλύψεις
μαζική γενοκτονία
καταστρέφοντας έθνη
τέσσερις ιππείς ιππεύουν
καθώς ο Ουρανός φωνάζει
Εκσπλαχνισμός της ανθρώπινης ζωής.
Έχεις κάτι που χρειάζομαι
Κόρη της Αφροδίτης.
Άκου τα λόγια μου και πρόσεχε
Γεννήθηκα στον Όλυμπο
μεγάλωσα από τους δαίμονες
Το ξόρκι που είσαι κάτω
θα σου ληστέψει σιγά σιγά την
παρθενική σου ψυχή.
Είμαι ο άρχοντας των ερημιών.
Στρατιές μαύρων λεγεώνων,
βαδίζοντας στον πόλεμο
Ο θάνατος είναι ο πειρασμός,
αλλά η ζωή είναι η πόρνη
Αργή η αρχή αλλά όλο και πιο γρήγορα η διαδρομή
Η κόλαση δεν έχει οργή, αλλά ίσως είμαστε εμείς που αποφασίζουμε
Όλοι γνωρίζουν, όλοι βλέπουν το μάτι του κυκλώνα.
Δαίμονες, που πιέζουν τις αισθήσεις μου
Κακό, που μου μιλάει
Ζωή και θάνατο, θα σου δώσω
Θάνατο Και ζωή θα σου πάρω
Θα ξυπνάς νεκρός
Καίγεται, το νιώθω να καίει
Μαίνεται μέσα μου
Ζωή και θάνατο, θα σου δώσω
θάνατο και ζωή θα πάρω από σένα
Θα ξυπνήσεις νεκρός
Ζωή και θάνατος σου δίνω
Θάνατος και ζωή θα πάρω από σένα
Θα ξυπνήσεις νεκρός
Όνειρα και μοναξιά
Βαθύ, σκοτεινό,
έννοιες που ευλογούν τις ψυχές μας
Μια αίσθηση αίσθησης ότι χάσαμε
Σκοτεινές, βαθιές σκιές
μάς καταναλώνουν ολόκληρους.
Κενό μέσα, δεν καταλαβαίνεις
Ο πόνος με στοιχειώνει απόψε,
Σιωπηλός ξαπλώνω ακίνητος,
φοβισμένος από αυτό που είμαι
Δεν μπορείς να κρυφτείς από τα λάθη σου
Γιατί αυτά Θα σε κυνηγήσουν οπουδήποτε
άγγελοι ακούνε τις κραυγές μου,
αλλά εσείς τόσο εγωιστικά με κρατάτε στη ζωή
Πείτε, τι είναι λάθος ή σωστό;
Ποιος λέει πότε είναι η ώρα;

Υποτονικές λέξεις
από κενά χείλη
διαμορφώνουν συναισθήματα
σε άπειρους κενούς τόνους ελαφρότητας.
Εκεί που νοθρά μάτια
διαστρεβλώνουν το όριο
και το πρίσμα της αλήθειας.
Σιωπές κυνηγούν η μια την άλλη
στις στροφές φουρκέτας της ερήμου
αποχρώσεις ενάντια στο φως
αιωρούμενες πάνω
στην ασύμμετρη σκηνογραφία
που εξαπατά ίχνη αμυδρής μνήμης
στο ασεβές ραντεβού με τον εαυτό της.
Λεπτές χλωμές κορυφές στίχων
στην ήττα μιας συναισθηματικής συστολής.
Σε τεράστιους δρόμους
υπό άλλο φως
αναλογίες βιομαγνητικών ρευστών
σέρνονται μέσα
σε σκιώδεις σιλουέτες
ενώ περιθωριοποιημένες
λατρεύουν το κενό τους.

A scourge in time
with a bond of destruction
And vanity, forged in the depths of inner sin
Ego seeks self destruction
In all things found and endured.
The ego must die within morality
No self, no spirit, no being
Unbound by static form
In madness.
Where you came
a putrid drop
turns into a storm
The fire engulfs the soul.
The limitless, everlasting melancholy.
And the minds vessel
To the becoming of dust.

I invoke the reigning master
Of the black flame throne
Orgies of infernal scarlet flesh
baptized in the loathsome rivers of death.
All reason and hope
In profound eternally fear
driven by sadistic intent
through delirium.
I am alone, I stand on hill
I hear the wind, Loneliness and sadness.
flesh stokes the fire
plumes of human dust,
at the monument of the Sacrifice.

Ο ορίζοντας βυθίζεται σε ατμόσφαιρα νοσταλγίας,
ανέφικτο κομφετί
και αρωματικές αποχρώσεις.
Πνίγεται από τους ανέμους,
μιλώντας στη σκιά των απαθών τελετών.
Μεταμορφώνει παλμούς
και απομακρύνεται από αναισθητοποιημένα απόβλητα
και διασκορπίζει προκαταλήψεις,
ανταλλάσσοντας τους
για πολύτιμα εμποτισμένα
με ουράνια διάθεση.
Εκεί στην άκρη των συναισθηματικών αρχών
σμιλεύει τις σιωπηλές αποστάσεις.
ξεθωριάζει ασέβεια σχήματα
μέσα από ιξώδεις αποχρώσεις
στη λήθη των ανυπόμονων παρορμήσεων
αποδυναμώνοντας τις ροές της σκέψης
και τακτοποιεί το άπειρο
των καθολικών αινιγμάτων
στέλνοντάς τα στο κενό,
σαν να ήταν τυχαία και ακατάλληλα δολώματα.
Άωρες και λανθασμένες διαταραχές
τοιχογραφούν το κατώφλι της μνήμης
τη στιγμή που τρέμει
με την κραυγή των συναισθημάτων.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos
All Rights Reserved