Γυάλινες εκφράσεις

 

Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο και βλέπω την βροχή να πέφτει.
Κλαίω στη σιωπή που αγωνίζεται να συγκρατήσει τον φόβο και τον πόνο
Το φως είναι πια μακριά από αυτή τη σήραγγα που δεν τελειώνει ποτέ
Το τρένο έχει καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό από κάθε άκρο
Δεν υπάρχει ενέργεια για να το βγάλει έξω
Η μοναξιά είναι τώρα η φυλακή μου
Σκοτεινή, εξασθενίζοντας την ύπαρξη των αχαλίνωτων μου πόθων
μια διαρκής μάχη ύπαρξης μυαλού μου με τις σκέψεις…

Η Κρυστάλλινη σφαίρα της ψυχής μου σπάε.
Σαν εκτόπλασμα βγαίνει απο μέσα μου το σφαιρκό μου λούστρο
Ο οπτικός αισθητήρας μου εχει αδρανοποιηθεί.
Μια απλουστευμένη αταξία κυριαρχεί στα νεκρά κύτταρά μου.
Βλέπω μπροστά μου την ζωή μου να περνάει γρήγορα
σαν τα καρέ τα κινηματογραφικά
Στα εσωτερικά μου βάθη συμπαρασύρονται συναισθήματα ανάμεικτα.
Οι λέξεις που βγαίνουν απο ΄μέσα μου μετασχηματίζονται σε
γυάλινες εκφράσεις.
Μετεωρολογικά βλέμματα περνάνε μεσα απο τα
συναισθηματικά μου όνειρα σαν δύτες σε νερά επιφανειακά και αβαθή.
Που τελικά θα καταλήξω?
Για ποιον είναι η προσοχή και το ταξίδι μου?