Τα μονοπάτια των
σταγόνων της βροχής
μοιάζουν σαν
δάκρυα από
ένα αόρατο πρόσωπο.
Μια φωτιά που δεν καίγεται
από τη σιωπή
που λιπαίνει κάθε μνήμη
αφήνωντας τα αποτυπώματά της
ενώ η νύχτα καταρρέει
όπως μια λεπτή σκιά
πίσω από το τζάμι.
Η ομίχλη κρατάει καλά
τα μυστικά της
Βροχή και ομίχλη
ενα δάκρυ
ανοσοποιημένο
στα αισθήματα της νοσταλγίας.
Copyright ® Vaggelis Iliopoulos
All Rights Reserved
Πρόσφατα σχόλια