Σταροχώραφα της σκέψης

 

Σαν άγρια μαύρη θάλασσα χτυπιέται πάνω μου, η ζωή όλων των άλλων.
Οτιδήποτε μέσα στην θολή νυχτιά ισχυρίζομαι ο Θεός το μεταβάλλει.
Ο χρόνος μου, ειναι χρόνος μιας ανάστασης που κρατάει την θύμηση του Θανάτου
και όλων των περασμένων χωρίς την αίγλη του επέκεινα.

Ο κόσμος είναι ένα κάτοπτρο. Μια αντανάκλαση του έσω ιερού.
Είναι ποδηγέτης της σκέψης και αρχιτέκτονας του πεπρωμένου.
Οι υποσχέσεις του κόσμου μοιάζουν με σκιάχτρα τον αύγουστο που
φυλάνε τα σπαρτά και άσπαρτα σταροχώραφα της σκέψης περιμένοντας
τον αλωνάρη για τον θερισμό.