Μια νύχτα μαύρης
αβύσσου επέστρεψε
στα χείλη μου.
Για τις στιγμές που σε ξέχασα
Οι δρόμοι όπου περπατώ
Έχουν φτερά
που θέλουν να κόψουν
Κάθε μία από τις εικόνες
που φέρνω μαζί μου
για αυτό το ταξίδι.
Οι σκιές μου λένε
Ότι είμαι εντελώς άδειος
Και ότι οι επιθυμίες μου
είναι νεκρές.
Όπου έχω κρυφά λόγια
Μικρά αστέρια που μια μέρα
Θα σου μιλήσουν
για τις
λέξεις που είχαν παγώσει
ανάμεσα στα χείλη μου.
Η ομίχλη εισέρχεται στα όνειρά μας.
ως ένα ορατό μέρος του πουθενά
γυμνή στη χλόη
γέννημα
ενός ημιτελούς ανέμου
και το ψιθυριστικό βάρος
ενός κρυμμένου κενού
τροφοδοτώντας τα φάσματα
με παρασιτικές επιθυμίες.

και οι απόντες σκιές μεγαλώνουν…

Στη σιωπή μου
κρατώ τις πληγωμένες λέξεις
μέσω των γυμνών δρόμων
φθαρμένες από τη μοναξιά,
στον υπαίθριο χώρο της νύχτας,
όπου βρίσκονται τα ημιτελή όνειρα
τυλιγμένα σε υγρά φύλλα
σε μια πρόωρη πτώση.
Στη σιωπή μου κρατώ
όλη μου την αδράνεια,
την βιασύνη μου,
την αδιαφορία μου,
από τον περιθωριακό κόσμο
που με περιβάλλει.
Μέχρι που η άδειρη ψυχή μου
αφήνει τον έρωτα να διευρύνει
την ελευθερία
σε μια αγκαλιά
στη μοναξιά.

In the darker the nights
I’ll hide the my feelings
I can’t bring the passion back
When there’s nothing you could hold
A heart made out of gold
No control
Don’t try to bring me back
I’ll stay the same
You know that life isn’t set
You give as good as you get
We live and die cause there’s no surrender
Chasing a dream as I go higher
Playing it mean,
my heart’s on fire
Run out of road
The end of the days
Not for the weak
Only the brave
walking the world of tears.

Copyright ® Evaggelos Iliopoulos
All Rights Reserved

Τα μονοπάτια των
σταγόνων της βροχής
μοιάζουν σαν
δάκρυα από
ένα αόρατο πρόσωπο.
Μια φωτιά που δεν καίγεται
από τη σιωπή
που λιπαίνει κάθε μνήμη
αφήνωντας τα αποτυπώματά της
ενώ η νύχτα καταρρέει
όπως μια λεπτή σκιά
πίσω από το τζάμι.
Η ομίχλη κρατάει καλά
τα μυστικά της
Βροχή και ομίχλη
ενα δάκρυ
ανοσοποιημένο
στα αισθήματα της νοσταλγίας.

Copyright ® Vaggelis Iliopoulos
All Rights Reserved

Η νύχτα έχει κλείσει
τις πόρτες της
με τη μανία μιας γροθιάς
Οι νυχτερίδες πλέκονται με τη μυρωδιά
της μουχλας του αέρα
Στην ακτή τα κύματα ανακατεύονται
με σταγόνες της λαχτάρας
και ο πόνος
οδηγεί τα συναισθήματά μου
πνιγμένα πάνω στον φάρο
της λήθης.
Τα πάντα είναι στο μυαλό μου
σε διαταραγμένες επιγραφές
που δεν μπορεί
να αποκρυπτογραφήσει
κανένας άλλος.
Ενα βιολετί πένθιμο χρώμα
αλβαρίνο
χαιδεύει τον ουρανό.
Το σώμα μου επιπλέει
στην ομίχλη
Χωρίς να ξέρει
πώς να εκφραστεί.
Οι απόντες σκιές μεγαλώνουν.
Η ομίχλη εισέρχεται
στα όνειρά μου.
Αντανακλάσεις στον ορίζοντα
τρυπούν το υποσυνείδητό μου
Ενώ φθάνουν τα ιώδη σύννεφα.
Μια νύχτα μαύρης
αβύσσου επέστρεψε
στα χείλη μου
Είμαι γυμνός στο χάος
ενός ημιτελούς ανέμου
ζυγιάζοντας το
ψιθυριστικό βάρος
ενός κρυμμένου κενού.
η κραυγή σου στις φλόγες
αιωρείται σαν οίδημα.
Νιώθω την ανάσα σου
πυρακτωμένη.
Δεν μπορώ να σε κρατήσω πια
αύξουσα η ροή σου στο σκοτάδι
με τη γεύση μιας παλιάς αφής
ψάχνει να βρεί τον δρόμο
μιας
αναισθητοποιημένης μνήμης.

Copyright ® Vaggelis Iliopoulos
All Rights Reserved

There is an eternity in every fragment of time.
Eternity moves me.
Like music, it has cadence, and it envelops me.
His curls are a flutter before my eyes.
Its echoes remain,
even after this infinity,
even after having lived.
There is an immense wait in eternity,
and in the wait an immense solitude,
and in loneliness, hope and sadness …
because I do not know how to be alone,
because sadness is the perennial smile before the certainty of being …
and know that I will not be.
There is in this pause pilfered from the universe a lament,
and this lament is beautiful,
I dance hugged while I think …
while I feel all the other cries in my chest.
I dance hugged to him,
and I’m anxious not to get lost in this moment,
and discover that maybe everything has been a dream,
or that I have been,
a macabre prank of thought.

I do not know if it’s me.
After all, I come across you and you do not see me.
It’s a quarter past eight,
and life is still stopped in this season.
My suitcase bursting with dreams weighs,
charge with her,
but I can not with her.
I do not know if it’s me,
in the end,
You do not recognize my voice
The breeze does not return and the withered leaves remain in this painting to which I belong,
and I would like to escape out of this quartered canvas that is a life without you,
far from the wait,
dawning between your pages, through your lips,
towards thought.
I do not know if it’s me,
or are you,
or life itself that is lost to me.
I regret the absence in your eyes,
I regret the word not pronounced …
I should not have clung to silence and wandered through this desert.
Loneliness comes down in every drop of rain,
and nostalgia is filled with colorful drawings,
winged by time and memory.
Not these.
The station silenced without encounters.
the walk rigged without an appointment, or kisses, or wishes.
The dust and the mist in the sea,
the sun without corners, without shadows,
the breeze without dreams, or hope.
I do not know if it’s me …
when you pass in front of me,
passenger without a ticket,
when the days are gone in my travel notebook
and they turn the pages through your eyes,
They do not see me, they do not recognize me …
I do not know if it’s me …
Not these.
After all, if you do not look for me …
it’s not me,
Maybe I never was …
Maybe I lost you …
or never was.
Or you’re just a dream,
and my suitcase bursts with dreams,
and my heart is full of dreams …
and the dream was always you.
And your dream was never me.