Χώροι του Αχώρητου…

 

Σκοτάδι ντυμένη η ψυχή σου
Μέσα στη σιωπή της νύχτας
Στερεά εύθραυστη κινείτε 
σε χωρους του αχώρητου

Βαθιά μέσα στα δάση
πλάσματα ντυμένα με τον φόβο
και την αιώνια κατάρα
κινούνται και δολοφονούν
με ψυχρότητα οτι βρεθεί στο δρόμο τους.

Η ψυχή σου δεν μπορεί να αποδώσει αγάπη
γιατί ποτέ δεν την έλαβες απο κανέναν.
Με χαοτική τύφλωση
κυκλοθυμικά γυρνάς σε τόπους
απο το παρελθόν και το αμαρτωλό σου
παρόν.

Το μυαλό σου δεν έχει εκείνη την δύναμη
και την ενέργεια να
εξισορροπήσει το χάος στην καρδιά
που νιώθεις.

Είσαι ένα άβουλο όν
που χαίρεσαι να φέρνεις
την καταστροφή.
Οι αισθήσεςι σου αιμορραγούν
καθώς βλέπεις το σώμα σου
να πνίγεται στο άπειρο.
Οι πύλες κλείνουν
Δεν μπορώ να πιστέψω
οτι εσύ ενώ ήσουν ένα άτομο του Φωτός
μεταστράφηκες σε άτομο του Σκότους.

Οτι κάνεις θα το πληρώσεις πολύ ακριβά
την ημέρα της Κρίσης
και κανενας δεν θα βρεθεί
να δώσει καλή ανταπόδωση σε σένα
για ό,τι κακό του έχεις δώσει…

Καταρρίψεις Ιδεών

 

Απειθώ στην αβεβαιότητα του χρόνου και παγιδεύω τις ταυτολογίες της φυλακής μου. Προϋπάρχω της συνάφειάς μου και διαταράζομαι απρόθυμα από τις καταρρίψεις θεμελιωδών μεγεθών. Ψευδολογώ και αδιάλειπτα καταμετρώ την απαθή διατίμηση της αταραξίας μου δραπετεύοντας έτσι, την απομόνωση της παρουσίας σου.

Λέξεις…

 

Λέξεις γεμάτες ψέματα δίχως λογική.
Κουβάρι από αισθήματα μέσα σε ένα κουτί.
Λέξεις γεμάτες ψέματα δίχως λογική.…
Είμαι εδώ και παίζω ενώ ξέρω πως πρέπει να ‘μαι εκεί.
Πως να πεις την αλήθεια…όταν είναι πιο γλυκά τα παραμύθια..?!

Άνθρωποι σ’αγαπούν και εσύ τους παίζεις σαν ένα κομμάτι χαρτί.
Δίνεις ελπίδα μπας και ηρεμίσεις την τρικυμία…άλλα ξέρεις πως δε θα υπάρξει πότε πια νηνεμία.
Σε κοιτάνε στα μάτια και βλέπουν…την αλήθεια που κρύβεις την ξέρουν…μη νομίζεις, και αυτοί σε κοροϊδεύουν…

Λες πως ζεις μια αλήθεια….μα πραγματικά δεν έχεις ιδέα τι θα πει.
Οι τύψεις καραδοκούν, το μυαλό σου θέλουν και σε πολεμούν.
Σκέψεις σε συντροφεύουν αλλά τον πόνο δεν γιατρεύουν….
Η ανάσα βαραίνει….η καρδιά σου σαν πούλι στον ουρανό πεθαίνει.
Είναι η αλλαγή….η μετάλλαξη σε μία πιο ηθική ψυχή.
Δυσκολίες θα βρεις και το λόγο μου σου δίνω πως θα μπορέσεις να διαβείς..το δρόμο μη τον φοβηθείς…
Κοίτα τον καθρέφτη και θα δεις…είμαι αυτός που σου μιλάει…
Είμαι εγώ που θα σε βγάλω από την αίθουσα της καταστροφής !

Λόγια…

 

Τα λόγια μου στο χαρτί αποτυγχάνουν να ελαφρύνουν τον πόνο
Καθώς οι μνήμες ρέουν σαν δάκρυα σε μια σελίδα
Απλά λόγια δεν θα την φέρουν ξανά πίσω
Ένα ακόμα μάθημα στη σοφία της ηλικίας
Μία εκκωφαντική σιωπή τώρα με περιβάλλει

Δεν υπάρχει πλέον το αγαπημένο της χαμόγελο που βλέπω
Για να με παρηγορήσει όταν το μυαλό μου χαθεί στο σκοτάδι
η αγάπη της και η αφή της θεράπευε την ψυχή μου
Και σύντομα θα έρθει ο ήλιος να λάμψει
Καθώς ξυπνάω με το φιλί της που με ολοκληρώνει
Όταν τα όνειρα των εφιάλτων έχουν βάλει το κακό ξόρκι τους
Μόνο αυτή μπορεί να με σώσει από τον ύπνο που τροφοδοτείται από την κόλαση

ΟΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Ελάτε στην άκρη του λόγου.
Αγκαλιάστε τον ήλιο στη θέση της νύχτας
Ελάτε μέσα στα συναισθήματά σας κάποια στιγμή
δεν έχετε ποτέ καταλάβει την κατανόηση
Πριν η αυγή παραδώσει το φως
Εισάγετε τις σφαίρες της τρέλας στο μυαλό σας
ανοίξτε τις πόρτες και κλείστε τα μάτια σας
διασκεδάστε τις σκέψεις της ατελείωτης κλήσης
ενα μικρό θαύμα για την οραματική
πρόσκληση για αυτόν που διαβάζει ο ουρανός.

Ψυχές αίωρες

 

Κάποιος άλλος για μας γίνεται το μονοπάτι
ο εαυτός μας γίνεται ο γκρεμός
στην άνυδρη έρημο της επιθυμίας
μηδέ οάσεις, μηδέ βεδουίνοι
μόνο ο δίμορφος δαίμονας της λαγνείας.

Ψυχές άωρες αιωρούνται στον αέρα,
οι κοσμημένες απ τον Ερωτα
οι χαιδεμένες απ τον Θάνατο.
πλανώνται μέσα σε χρόνους αποδοχής
και χρόνους της απόρριψης…

Copyright ® Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Notary Act 1585

Αέναη ασάφεια του σήμερα

 

Τα ταξίδια που ονειρεύτηκες τα πήρε η πόλη, η δουλειά,
τα πούλησες όπως πούλησες και τους φίλους σου
Αυτά που κέρδισες φοβάσαι μην τα χάσεις
σε καταλαβαίνω γιατί και γω φοβάμαι μην χάσω
αυτά που δεν είχα ποτέ.
οι αναμνήσεις με φοβίζουν πιότερο
κι από το ίδιο το τώρα
Υπάρχουν άνθρωποι σε σκέψεις
μελετητές της ζωής
Αλλά Εσύ δείξε σύνεση· να διυλίζεις το κρασί σου
και να περιορίζεις τη μακροχρόνια ελπίδα
εξαιτίας του σύντομου διαστήματος (της ζωής)
Ευθύνη δε φέρω καμία.
Που εγώ δεν κράτησα σφιχτά
την επιστροφή σου.
Η βροχή που πέφτει τώρα
Ξεπλένει τη σκόνη
που κάθισε σαν κουρνιαχτός πάνω στα παλιά μας
συναισθήματα.
Αέρινος διαβάτης, θαρρείς πως είσαι της ζωής
μιας ζωής που σαν καταρράκτης τρέχει
μην ξεχνάς πως είσαι ενα αερικό, που πετάει
και καταλήγει στου ονείρου την αυλή.

Αρμονία

 

Ταξιδεύοντας στα κύματα του διαχρονικού ορίου
στα αόρατα σύνορα της ύπαρξης
ανεβάζοντας τα αμέτρητα βουνά στους άγνωστους κόσμους
καλώντας τα αιώνια πνεύματα στις ανάερες στιγμές ταξιδεύεις…
Φωτιές παντού Φωτιές,
αυτές οι φωτιές δεν φωτίζουν το περιβάλλον
καίγονται μόνο για να σηματοδοτήσουν το αιώνιο μονοπάτι του Ηλιου.
το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από σοφία
έτσι οι εχθροί μου αντιμετωπίζουν αδιαπέραστο χάος
το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από τα αμέτρητα φεγγάρια
έτσι έρχεται η ψυχή μου πάντα από τις σκιές.

Μαύρες φλόγες φέρνω μέσα μου
γιατί είμαι ο παραλήπτης της άκαιρης παρακμής
Είμαι ο φορέας του ακατανόητου μαρτύριου
συνοδευόμεου από την τελική εποχή του χάους
αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης
μια  διαχρονική αρμονία στο ίχνος της αβύσσου.

dark night

 

Τη νύχτα, γεμάτη αστέρια και φωτισμένη από εκείνη τη μεγάλη σελήνη. Στιγμή της ημέρας γεμάτη ειρήνη και ηρεμία. Μεταδίδει μια τεράστια ηρεμία και ταυτόχρονα χιλιάδες στιγμές, αισθήσεις, σκέψεις περνούν από το κεφάλι σας. Το φεγγάρι, μοναχικό, αλλά δεν αποτυγχάνει ποτέ να λάμψει, γεμίζοντας με τη ζωή τη σκοτεινή νύχτα με αυτά τα χιλιάδες αστέρια που γεμίζουν τον σκοτεινό μπλε ουρανό.

Γυάλινες εκφράσεις

 

Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο και βλέπω την βροχή να πέφτει.
Κλαίω στη σιωπή που αγωνίζεται να συγκρατήσει τον φόβο και τον πόνο
Το φως είναι πια μακριά από αυτή τη σήραγγα που δεν τελειώνει ποτέ
Το τρένο έχει καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό από κάθε άκρο
Δεν υπάρχει ενέργεια για να το βγάλει έξω
Η μοναξιά είναι τώρα η φυλακή μου
Σκοτεινή, εξασθενίζοντας την ύπαρξη των αχαλίνωτων μου πόθων
μια διαρκής μάχη ύπαρξης μυαλού μου με τις σκέψεις…

Η Κρυστάλλινη σφαίρα της ψυχής μου σπάε.
Σαν εκτόπλασμα βγαίνει απο μέσα μου το σφαιρκό μου λούστρο
Ο οπτικός αισθητήρας μου εχει αδρανοποιηθεί.
Μια απλουστευμένη αταξία κυριαρχεί στα νεκρά κύτταρά μου.
Βλέπω μπροστά μου την ζωή μου να περνάει γρήγορα
σαν τα καρέ τα κινηματογραφικά
Στα εσωτερικά μου βάθη συμπαρασύρονται συναισθήματα ανάμεικτα.
Οι λέξεις που βγαίνουν απο ΄μέσα μου μετασχηματίζονται σε
γυάλινες εκφράσεις.
Μετεωρολογικά βλέμματα περνάνε μεσα απο τα
συναισθηματικά μου όνειρα σαν δύτες σε νερά επιφανειακά και αβαθή.
Που τελικά θα καταλήξω?
Για ποιον είναι η προσοχή και το ταξίδι μου?