Σιωπηλά δάκρυα

Σε αυτόν τον κόσμο
Οι μνήμες διευκολύνουν τον πόνο μέσα μου.
Όλες οι αναμνήσεις μου
και οι σιωπηλές στιγμές μου.
Οι σιωπηλοί ψίθυροι,
τα σιωπηλά δάκρυα

Ολα αυτά με έκαναν
να υποσχεθώ ότι θα προσπαθώ
Για να βρω τον δρόμο μου πίσω
σε αυτή τη ζωή
Μαζί σε όλες αυτές τις μνήμες
Βλέπω το χαμόγελό σας
που μου δίνει κουράγιο
και δύναμη λυτρωτική
για να συνεχίσω.

 

Ηλιοβασίλεμα στην Εδέμ

Κατά μήκος των ακτών της αστρικής σιωπής
οι ροές του μέλιτος ρέουν
ο χρόνος φαίνεται να στέκεται ακόμα
μπροστά στα μάτια μου
ο βελούδινος ήχος των κυμάτων του ωκεανού
και η λευκή άμμος
από κάτω συνθέτουν την γη της αιωνιότητας.

Ατελείωτη τη νύχτα που περιμένει ως το πρωί
αφυπνισμένη από ένα όνειρο το φεγγάρι
αγγίζει τον ουρανό ενώ το φως του παίζει
με τα μάτια μου τα αστέρια φαίνεται να λάμπουν
πιο έντονα από ποτέ
φωτίζοντας τη διαδρομή στο σκοτάδι
και τότε ο ορίζοντας είναι ορατός για μένα

Ο καρδιακός παλμός του παραδείσου
αισθάνεται το Ηλιοβασίλεμα στην Εδέμ.
Μια ατέρμονη ροή στα Ελυσιανά Πεδία,
στην αιώνια ομορφιά ενός κόσμου που κοιμάται…

 

 

Δεν υπάρχει χρόνος

 

Υπάρχει τόσο μεγάλο λάθος στη ζωή σας
Και θέλετε να γυρίσετε πίσω το χρόνο.
Δεν υπάρχει χρόνος
για θλίψη,
δεν υπάρχει χρόνος για να μετανιώσετε.
Είστε πνιγμένος στην άμμο του χρόνου
Αλλά η ζωή πηγαίνει καθημερινά,
Και όλα τα σφάλματα θα παραμείνουν.
Πηγαίνετε μακριά,
Περπατάτε μακριά.
Από τη θέση που άφησες πριν χωρίς εμένα.
Δεν υπάρχει τίποτα, αυτό θα σας κάνει να μείνετε.
Από τη θέση που άφησες πριν
δεν θα κοιτάξεις πίσω, γιατί δεν υπάρχει
τίποτα περισσότερο για να πεις.
Κρατάτε όλες τις μνήμες στην καρδιά σας.
Ξέρεις ότι θα σε κρατήσουν ελεύθερο.

Πυγολαμπίδες του απείρου

 

Τολμάς να δοκιμάσεις
να διαβείς πέρα απο τα ψηλά βουνά
πέρα απο το μεγάλο ποτάμι
στην χώρα του αχώρητου;

Τολμάς να συνειδητοποιήσεις
ότι αυτή η συμφωνία είναι αιθέρας φωτιά.
Την βλέπεις να έρχετε μέσα
από τα κύματα και νομίζεις ότι είναι αυτή
που σε σώζει με μια αναλαμπή του λαμπερού ματιού.

Είναι σαν ένα φάντασμα – μόλις εμφανίζεται
και στη συνέχεια φεύγει.
αυτό το Νιρβάνα είναι η αιωνιότητα πίσω
από τη μεταμφίεσή της.
Μοιάζει με ένα αστέρι στον ουρανό
που γεννήθηκε για να γεννηθεί και πάλι μαζί σαυ
οι ημέρες της βροντής
φωνάζουν αντίο.
Φώτα εξασθένισης,
πυγολαμπίδες του απείρου
βυθίζω αυτόν τον άλλο κόσμο
στα τάρταρα νερά τ’αχέροντα.

Διαρρηγμένα Ονειρα

 

 

Το πρόσωπό σου είναι σαν μια μελωδία,
δεν θα αφήσει το κεφάλι μου ήσυχο
Η ψυχή σου με στοιχειώνει
Και για την μνήμη δεν υπάρχει καμία θεραπεία

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου
είναι σαν ένας σκοτεινός παράδεισος
Κανεις δεν συγκρινεται μαζι σου
Δεν υπάρχει ανακούφιση,
σε βλέπω στον ύπνο μου
σε νιώθω στα όνειρά μου

Έχω τις ουλές από το αύριο και θα ήθελα να δεις
Ότι είσαι το αντίδοτο σε όλα για μένα.
Ένας αστερισμός των βλεφαρίδων σου
καίει τα πάντα και στη συνέχεια
καίς και την τέφρα κανένα σημάδι πια απο σένα…
Βαλτώνεις,
θολώνεις
και χαλάς τα χνάρια που περπατήσαμε μαζί.
Η αγάπη σου είναι στον αέρα
Με τυφλώνει με καπνό
το κάρμα ποτέ δεν ξεχνά.
Υποφέρω στην σιωπή σου.
με ξαναστέλνεις πάλι πίσω στην αρχέγονη λάσπη
στο πρωτογενές αυτό υλικό
που είμαι δημιουργημένος.

Ακράτητη διαίσθηση νοημοσύνης

 

 

Μπορείτε να το δείτε γράφοντας
Κάπου έξω στο διάστημα
Επτά κατευθύνσεις στον ουρανό 
Έξι για τις διαστάσεις
2 από 2 ταιριάζουν
Ένας ακόμα για το κέντρο

Σημάδι του ουρανού – Σημάδι του σταυρού
Υπογραφή η γη – Θανάσιμες αμαρτίες
Σημάδι επτά – Σημάδι της κόλασης
Επτά άγγελοι.

Κοιτάξτε τον ήλιο – άγγελος του φωτός
ένα φίδι με το κεφάλι λιονταριού
βρυχάται βαθειά μέσα μας
Κοιτάξτε το φεγγάρι – άγγελος των ονείρων
Άγγελος του πολιτισμού – αγάπη
εξόντωσης – Κυριαρχούν

Επτά γοργόνες από τις σφαίρες
επτά παρθένες
επτά νεράιδες – Επτά πνεύματα
Αίσθηση – Η συναισθηματικότητα – Η ακράτητη
διαίσθηση της νοημοσύνης .
Σημάδι επτά – Σημάδι της κόλασης

Κράτα το χέρι μου

Κράτα το χέρι μου
Ενώ προσεύχομαι
Για την αγάπη μας
Για δύναμη που φτάνει μέσα μας
σε κυματισμούς
Από τα ρεύματα

Κοίτα στα μάτια μου
Ενώ απομνημονεύω
Τα ανθισμένα λουλούδια
Στο χαμόγελό σου
.
Κράτα το χέρι μου
Ενώ προσεύχομαι…

comfort

COMFORT

Broken path with beaten stones
Never to find my way back home again
Trudging silently through the sorrow drenched areas of my mind 
A clouded forecast is all to be seen in the minds eye
Gasping for air the farther I get along
How do I express myself in this world when I feel completely alone
No friend nor foe to lean on
No sun or shine to base my dreams on
A loneliness that’s heavy and a burden to drag
Exhaustion a constant battle as I force my mind to take hold of what little reality I possess
Frustration cloaks the path ahead like mist at night
Utter silence
The kind that wakes you from your slumber
Eerily so that there isn’t even the echo of footsteps
Nothing to distract the mind from the exaggerations and hallucinations that try to overcome my being
Temptation lies ahead for any and all that are seeking a relief from this mundane existence we call life
An existence only brought on by others choices and ones you didn’t have the liberty to decide for yourself
The lucky ones are able to find their way out or at least fake their happiness and imagine the sunshine peeking through the mist
But us, we’re the ones who see the true reality of the life we’re living and where it takes you
Every story comes to an end
It’s our choice how we get there and when we do….
The blackness is the only thing that can comfort you

Ντάρμα

Και εδώ βρισκόμαστε στη μέση της αμφιβολίας
Οι θεοί γνωρίζουν καλά ότι εξαπατηθήκαμε.
Όταν η μέρα στροφές φέρνει
τότε η νύχτα φέρνει το χαος, το έρεβος.
Καλώς ήρθατε στην νύχτα της μοίρας μου
Στον δρόμο της σωτηρίας,
Μια ακόμη νύχτα του σκότους
Στο ποτάμι του αίματος
Το Ντάρμα των πλασμάτων, θα
βράζει τους δαίμονες που κλέβουν τα όνειρα.
Θα κάψετε τους εφιάλτες σας,
θα υποστείτε θάνατο και αγωνία, θα
κάψετε στην ουτοπία μου,
χωρίς έξοδο χωρίς περιβάλλον.
Ο αιματηρός θάνατος θα πέσει,
και οι ουρανοί θα ανοίξουν στο σκοτάδι.

Δεν υπάρχει συγχώρεση σε εξάρτηση.
Η οργή των γροθιών μου αντανακλά στο βλέμμα σας
τον φόβο και την αγωνία το αιματηρό σου πρόσωπο
Με βήματα ντροπής και ίχνη πόνου,
τα βάσανα σας είναι πολύ μεγαλύτερα.

Δεν θα είστε σε θέση και σήμερα ο χρόνος
που έχει περάσει είναι ήδη τελικός
και ελπίζετε ότι η νύχτα δεν θα μπορούσε να γεράσει.
και είναι μακριά από σας.
και ο χρόνος που πάει μακριά το μυαλό μου θα εκραγεί!
Και αυτή τη φορά θα καταλάβω ότι ο τελικός σου
προορισμός
δεν είναι το τέλος μου
και αυτή τη φορά θα καταλάβεις
ότι ο τελικός μου προορισμός
είναι το τέλος σου!

Είναι καιρός
να το κάνουμε τώρα
είναι καιρός να σταματήσει αυτή η κοινωνική
εξαθλίωση και να αρχίσει η υγιής ανάπτυξη της κοινωνίας.
Τα μυαλά μας ελέγχουν,
το χρόνο που τρέχει αργά,
αλλά ως πότε;
και εγώ θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέχρι το τέλος.
μέχρι το τέλος.

Οι υποσχέσεις
είναι άχρηστες
χωρίς λόγους για να πολεμάνε
οι πληγές δεν αιμορραγούν πλέον
στο μυαλό μου είναι μόνο
οι υποσχέσεις σας υπόγεια
θα είναι εκεί!

Μην φοβάστε Επιλέξτε το πεπρωμένο σας
Μην φοβάστε Αγκαλιάζοντας το μονοπάτι…

Aύξων άπειρο

 

Φεύγοντας από τις σάπιες σκέψεις μου,
καταπνιγμένες από ενοχές και λύπη,
οι αισθήσεις μου παρασύρθηκαν από τη ζωή
προκαθήλωμα, που έφτασε στο εσωτερικό,
με έσυρε με πόνο προς την άβυσσο του μυαλού.

Θεϊκά υαλώδη τοιχώματα
γύρω από και, πέρα από τα απόβλητα αμετάβλητα.
Θα στερηθεί εκεί εκείνος που στάθηκε,
απλά μια χλωμή αντανάκλαση.
Μια μαραμένη ψυχή,
οι ανθρώπινες αμαρτίες μου
που είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω.

Η περιπλάνηση έχασε σε αυτό το λαβύρινθο,
έναν κήπο από χαϊδευμένα συναισθήματα και όνειρα.
Είναι αυτή η καθαρή αλήθεια για τον άνθρωπο που ήμουν πια;
Καταδικασμένος σε αυτό το θνητό κοκκάλινο σκεύος,
η ύπαρξή μου έχει πάψει να είναι, ο εσωτερικός μου εαυτός
που έχει διαβραχεί με τη ζωή
πλανάται τώρα στο αχανές διάστημα.

Περπατώντας κάτω από τους σιωπηλούς δρόμους,
κούφια μαρτυρία της δικής μου φθοράς.
Δεν κατάφερα να είμαι ένας άνθρωπος,
υποσχέθηκα να σβήσω την υψηλότερη φλόγα
ακόμη μια σπίθα προσπαθεί,
το εσωτερικό ιερό, με παρακαλεί να κοιτάξω
προς τα μέσα και να δω.

Βελούδινο φως, σούρουπο ποιητών που καθρεφτίζει στον ωκεανό
αφρώδη κύματα καταδύσεων μπλε χρωστικών στις άσπρες ακτές.
Θα μπορούσαν αυτά τα μαραμένα φτερά
να προσπαθήσουν να εξαπλωθούν και να πετάξουν και πάλι;
Ανεβαίνοντας στον ουρανό
γυρίζοντας το φωτεινό νεφέλωμα αύξων άπειρο,
αγνοώντας το χρόνο.