Σε αυτόν τον κόσμο
Οι μνήμες διευκολύνουν τον πόνο μέσα μου.
Όλες οι αναμνήσεις μου
και οι σιωπηλές στιγμές μου.
Οι σιωπηλοί ψίθυροι,
τα σιωπηλά δάκρυα

Ολα αυτά με έκαναν
να υποσχεθώ ότι θα προσπαθώ
Για να βρω τον δρόμο μου πίσω
σε αυτή τη ζωή
Μαζί σε όλες αυτές τις μνήμες
Βλέπω το χαμόγελό σας
που μου δίνει κουράγιο
και δύναμη λυτρωτική
για να συνεχίσω.

Κατά μήκος των ακτών της αστρικής σιωπής
οι ροές του μέλιτος ρέουν
ο χρόνος φαίνεται να στέκεται ακόμα…
μπροστά στα μάτια μου
ο βελούδινος ήχος των κυμάτων του ωκεανού
και η λευκή άμμος
από κάτω συνθέτουν την γη της αιωνιότητας.

Υπάρχει τόσο μεγάλο λάθος στη ζωή σας
Και θέλετε να γυρίσετε πίσω το χρόνο.
Δεν υπάρχει χρόνος
για θλίψη,
δεν υπάρχει χρόνος για να μετανιώσετε.
Είστε πνιγμένος στην άμμο του χρόνου
Αλλά η ζωή πηγαίνει καθημερινά,
Και όλα τα σφάλματα θα παραμείνουν.
Πηγαίνετε μακριά,
Περπατάτε μακριά.
Από τη θέση που άφησες πριν χωρίς εμένα.
Δεν υπάρχει τίποτα, αυτό θα σας κάνει να μείνετε.
Από τη θέση που άφησες πριν
δεν θα κοιτάξεις πίσω, γιατί δεν υπάρχει
τίποτα περισσότερο για να πεις.
Κρατάτε όλες τις μνήμες στην καρδιά σας.
Ξέρεις ότι θα σε κρατήσουν ελεύθερο.

Τολμάς να δοκιμάσεις
να διαβείς πέρα απο τα ψηλά βουνά
πέρα απο το μεγάλο ποτάμι
στην χώρα του αχώρητου;

Τολμάς να συνειδητοποιήσεις
ότι αυτή η συμφωνία είναι αιθέρας φωτιά.
Την βλέπεις να έρχετε μέσα
από τα κύματα και νομίζεις ότι είναι αυτή
που σε σώζει με μια αναλαμπή του λαμπερού ματιού.

Είναι σαν ένα φάντασμα – μόλις εμφανίζεται
και στη συνέχεια φεύγει.
αυτό το Νιρβάνα είναι η αιωνιότητα πίσω
από τη μεταμφίεσή της.
Μοιάζει με ένα αστέρι στον ουρανό
που γεννήθηκε για να γεννηθεί και πάλι μαζί σαυ
οι ημέρες της βροντής
φωνάζουν αντίο.
Φώτα εξασθένισης,
πυγολαμπίδες του απείρου
βυθίζω αυτόν τον άλλο κόσμο
στα τάρταρα νερά τ’αχέροντα.

Το πρόσωπό σου είναι σαν μια μελωδία,
δεν θα αφήσει το κεφάλι μου ήσυχο
Η ψυχή σου με στοιχειώνει
Και για την μνήμη δεν υπάρχει καμία θεραπεία

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου
είναι σαν ένας σκοτεινός παράδεισος
Κανεις δεν συγκρινεται μαζι σου
Δεν υπάρχει ανακούφιση,
σε βλέπω στον ύπνο μου
σε νιώθω στα όνειρά μου

Έχω τις ουλές από το αύριο και θα ήθελα να δεις
Ότι είσαι το αντίδοτο σε όλα για μένα.
Ένας αστερισμός των βλεφαρίδων σου
καίει τα πάντα και στη συνέχεια
καίς και την τέφρα κανένα σημάδι πια απο σένα…
Βαλτώνεις,
θολώνεις
και χαλάς τα χνάρια που περπατήσαμε μαζί.
Η αγάπη σου είναι στον αέρα
Με τυφλώνει με καπνό
το κάρμα ποτέ δεν ξεχνά.
Υποφέρω στην σιωπή σου.
με ξαναστέλνεις πάλι πίσω στην αρχέγονη λάσπη
στο πρωτογενές αυτό υλικό
που είμαι δημιουργημένος.

Μπορείτε να το δείτε γράφοντας
Κάπου έξω στο διάστημα
Επτά κατευθύνσεις στον ουρανό 
Έξι για τις διαστάσεις
2 από 2 ταιριάζουν
Ένας ακόμα για το κέντρο

Κράτα το χέρι μου
Ενώ προσεύχομαι
Για την αγάπη μας
Για δύναμη που φτάνει μέσα μας
σε κυματισμούς
Από τα ρεύματα

Και εδώ βρισκόμαστε στη μέση της αμφιβολίας
Οι θεοί γνωρίζουν καλά ότι εξαπατηθήκαμε.
Όταν η μέρα στροφές φέρνει
τότε η νύχτα φέρνει το χαος, το έρεβος.
Καλώς ήρθατε στην νύχτα της μοίρας μου
Στον δρόμο της σωτηρίας,
Μια ακόμη νύχτα του σκότους
Στο ποτάμι του αίματος
Το Ντάρμα των πλασμάτων, θα
βράζει τους δαίμονες που κλέβουν τα όνειρα.
Θα κάψετε τους εφιάλτες σας,
θα υποστείτε θάνατο και αγωνία, θα
κάψετε στην ουτοπία μου,
χωρίς έξοδο χωρίς περιβάλλον.
Ο αιματηρός θάνατος θα πέσει,
και οι ουρανοί θα ανοίξουν στο σκοτάδι.

Φεύγοντας από τις σάπιες σκέψεις μου,
καταπνιγμένες από ενοχές και λύπη,
οι αισθήσεις μου παρασύρθηκαν από τη ζωή
προκαθήλωμα, που έφτασε στο εσωτερικό,
με έσυρε με πόνο προς την άβυσσο του μυαλού.

Θεϊκά υαλώδη τοιχώματα
γύρω από και, πέρα από τα απόβλητα αμετάβλητα.
Θα στερηθεί εκεί εκείνος που στάθηκε,
απλά μια χλωμή αντανάκλαση.
Μια μαραμένη ψυχή,
οι ανθρώπινες αμαρτίες μου
που είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω.

Η περιπλάνηση έχασε σε αυτό το λαβύρινθο,
έναν κήπο από χαϊδευμένα συναισθήματα και όνειρα.
Είναι αυτή η καθαρή αλήθεια για τον άνθρωπο που ήμουν πια;
Καταδικασμένος σε αυτό το θνητό κοκκάλινο σκεύος,
η ύπαρξή μου έχει πάψει να είναι, ο εσωτερικός μου εαυτός
που έχει διαβραχεί με τη ζωή
πλανάται τώρα στο αχανές διάστημα.

Περπατώντας κάτω από τους σιωπηλούς δρόμους,
κούφια μαρτυρία της δικής μου φθοράς.
Δεν κατάφερα να είμαι ένας άνθρωπος,
υποσχέθηκα να σβήσω την υψηλότερη φλόγα
ακόμη μια σπίθα προσπαθεί,
το εσωτερικό ιερό, με παρακαλεί να κοιτάξω
προς τα μέσα και να δω.

Βελούδινο φως, σούρουπο ποιητών που καθρεφτίζει στον ωκεανό
αφρώδη κύματα καταδύσεων μπλε χρωστικών στις άσπρες ακτές.
Θα μπορούσαν αυτά τα μαραμένα φτερά
να προσπαθήσουν να εξαπλωθούν και να πετάξουν και πάλι;
Ανεβαίνοντας στον ουρανό
γυρίζοντας το φωτεινό νεφέλωμα αύξων άπειρο,
αγνοώντας το χρόνο.