Λέξεις γεμάτες ψέματα δίχως λογική.
Κουβάρι από αισθήματα μέσα σε ένα κουτί.
Λέξεις γεμάτες ψέματα δίχως λογική.…
Είμαι εδώ και παίζω ενώ ξέρω πως πρέπει να ‘μαι εκεί.
Πως να πεις την αλήθεια…όταν είναι πιο γλυκά τα παραμύθια..?!

Τα λόγια μου στο χαρτί αποτυγχάνουν να ελαφρύνουν τον πόνο
Καθώς οι μνήμες ρέουν σαν δάκρυα σε μια σελίδα
Απλά λόγια δεν θα την φέρουν ξανά πίσω
Ένα ακόμα μάθημα στη σοφία της ηλικίας
Μία εκκωφαντική σιωπή τώρα με περιβάλλει

Κάποιος άλλος για μας γίνεται το μονοπάτι
ο εαυτός μας γίνεται ο γκρεμός
στην άνυδρη έρημο της επιθυμίας
μηδέ οάσεις, μηδέ βεδουίνοι
μόνο ο δίμορφος δαίμονας της λαγνείας.

Ψυχές άωρες αιωρούνται στον αέρα,
οι κοσμημένες απ τον Ερωτα
οι χαιδεμένες απ τον Θάνατο.
πλανώνται μέσα σε χρόνους αποδοχής
και χρόνους της απόρριψης…

Copyright ® Βαγγέλης Ηλιόπουλος
Notary Act 1585

Τα ταξίδια που ονειρεύτηκες τα πήρε η πόλη, η δουλειά,
τα πούλησες όπως πούλησες και τους φίλους σου
Αυτά που κέρδισες φοβάσαι μην τα χάσεις
σε καταλαβαίνω γιατί και γω φοβάμαι μην χάσω
αυτά που δεν είχα ποτέ.
οι αναμνήσεις με φοβίζουν πιότερο
κι από το ίδιο το τώρα
Υπάρχουν άνθρωποι σε σκέψεις
μελετητές της ζωής
Αλλά Εσύ δείξε σύνεση· να διυλίζεις το κρασί σου
και να περιορίζεις τη μακροχρόνια ελπίδα
εξαιτίας του σύντομου διαστήματος (της ζωής)
Ευθύνη δε φέρω καμία.
Που εγώ δεν κράτησα σφιχτά
την επιστροφή σου.
Η βροχή που πέφτει τώρα
Ξεπλένει τη σκόνη
που κάθισε σαν κουρνιαχτός πάνω στα παλιά μας
συναισθήματα.
Αέρινος διαβάτης, θαρρείς πως είσαι της ζωής
μιας ζωής που σαν καταρράκτης τρέχει
μην ξεχνάς πως είσαι ενα αερικό, που πετάει
και καταλήγει στου ονείρου την αυλή.

Ταξιδεύοντας στα κύματα του διαχρονικού ορίου
στα αόρατα σύνορα της ύπαρξης
ανεβάζοντας τα αμέτρητα βουνά στους άγνωστους κόσμους
καλώντας τα αιώνια πνεύματα στις ανάερες στιγμές ταξιδεύεις…
Φωτιές παντού Φωτιές,
αυτές οι φωτιές δεν φωτίζουν το περιβάλλον
καίγονται μόνο για να σηματοδοτήσουν το αιώνιο μονοπάτι του Ηλιου.
το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από σοφία
έτσι οι εχθροί μου αντιμετωπίζουν αδιαπέραστο χάος
το σπαθί μου είναι σφυρηλατημένο από τα αμέτρητα φεγγάρια
έτσι έρχεται η ψυχή μου πάντα από τις σκιές.

Μαύρες φλόγες φέρνω μέσα μου
γιατί είμαι ο παραλήπτης της άκαιρης παρακμής
Είμαι ο φορέας του ακατανόητου μαρτύριου
συνοδευόμεου από την τελική εποχή του χάους
αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης
μια  διαχρονική αρμονία στο ίχνος της αβύσσου.

Τη νύχτα, γεμάτη αστέρια και φωτισμένη από εκείνη τη μεγάλη σελήνη. Στιγμή της ημέρας γεμάτη ειρήνη και ηρεμία. Μεταδίδει μια τεράστια ηρεμία και ταυτόχρονα χιλιάδες στιγμές, αισθήσεις, σκέψεις περνούν από το κεφάλι σας. Το φεγγάρι, μοναχικό, αλλά δεν αποτυγχάνει ποτέ να λάμψει, γεμίζοντας με τη ζωή τη σκοτεινή νύχτα με αυτά τα χιλιάδες αστέρια που γεμίζουν τον σκοτεινό μπλε ουρανό.

Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο και βλέπω την βροχή να πέφτει.
Κλαίω στη σιωπή που αγωνίζεται να συγκρατήσει τον φόβο και τον πόνο
Το φως είναι πια μακριά από αυτή τη σήραγγα που δεν τελειώνει ποτέ
Το τρένο έχει καθυστερήσει σε μεγάλο βαθμό από κάθε άκρο
Δεν υπάρχει ενέργεια για να το βγάλει έξω
Η μοναξιά είναι τώρα η φυλακή μου
Σκοτεινή, εξασθενίζοντας την ύπαρξη των αχαλίνωτων μου πόθων
μια διαρκής μάχη ύπαρξης μυαλού μου με τις σκέψεις…

Η Κρυστάλλινη σφαίρα της ψυχής μου σπάε.
Σαν εκτόπλασμα βγαίνει απο μέσα μου το σφαιρκό μου λούστρο
Ο οπτικός αισθητήρας μου εχει αδρανοποιηθεί.
Μια απλουστευμένη αταξία κυριαρχεί στα νεκρά κύτταρά μου.
Βλέπω μπροστά μου την ζωή μου να περνάει γρήγορα
σαν τα καρέ τα κινηματογραφικά
Στα εσωτερικά μου βάθη συμπαρασύρονται συναισθήματα ανάμεικτα.
Οι λέξεις που βγαίνουν απο ΄μέσα μου μετασχηματίζονται σε
γυάλινες εκφράσεις.
Μετεωρολογικά βλέμματα περνάνε μεσα απο τα
συναισθηματικά μου όνειρα σαν δύτες σε νερά επιφανειακά και αβαθή.
Που τελικά θα καταλήξω?
Για ποιον είναι η προσοχή και το ταξίδι μου?

Σε αυτόν τον κόσμο
Οι μνήμες διευκολύνουν τον πόνο μέσα μου.
Όλες οι αναμνήσεις μου
και οι σιωπηλές στιγμές μου.
Οι σιωπηλοί ψίθυροι,
τα σιωπηλά δάκρυα

Ολα αυτά με έκαναν
να υποσχεθώ ότι θα προσπαθώ
Για να βρω τον δρόμο μου πίσω
σε αυτή τη ζωή
Μαζί σε όλες αυτές τις μνήμες
Βλέπω το χαμόγελό σας
που μου δίνει κουράγιο
και δύναμη λυτρωτική
για να συνεχίσω.

Κατά μήκος των ακτών της αστρικής σιωπής
οι ροές του μέλιτος ρέουν
ο χρόνος φαίνεται να στέκεται ακόμα…
μπροστά στα μάτια μου
ο βελούδινος ήχος των κυμάτων του ωκεανού
και η λευκή άμμος
από κάτω συνθέτουν την γη της αιωνιότητας.