Κράτα το χέρι μου
Ενώ προσεύχομαι
Για την αγάπη μας
Για δύναμη που φτάνει μέσα μας
σε κυματισμούς
Από τα ρεύματα

Και εδώ βρισκόμαστε στη μέση της αμφιβολίας
Οι θεοί γνωρίζουν καλά ότι εξαπατηθήκαμε.
Όταν η μέρα στροφές φέρνει
τότε η νύχτα φέρνει το χαος, το έρεβος.
Καλώς ήρθατε στην νύχτα της μοίρας μου
Στον δρόμο της σωτηρίας,
Μια ακόμη νύχτα του σκότους
Στο ποτάμι του αίματος
Το Ντάρμα των πλασμάτων, θα
βράζει τους δαίμονες που κλέβουν τα όνειρα.
Θα κάψετε τους εφιάλτες σας,
θα υποστείτε θάνατο και αγωνία, θα
κάψετε στην ουτοπία μου,
χωρίς έξοδο χωρίς περιβάλλον.
Ο αιματηρός θάνατος θα πέσει,
και οι ουρανοί θα ανοίξουν στο σκοτάδι.

Φεύγοντας από τις σάπιες σκέψεις μου,
καταπνιγμένες από ενοχές και λύπη,
οι αισθήσεις μου παρασύρθηκαν από τη ζωή
προκαθήλωμα, που έφτασε στο εσωτερικό,
με έσυρε με πόνο προς την άβυσσο του μυαλού.

Θεϊκά υαλώδη τοιχώματα
γύρω από και, πέρα από τα απόβλητα αμετάβλητα.
Θα στερηθεί εκεί εκείνος που στάθηκε,
απλά μια χλωμή αντανάκλαση.
Μια μαραμένη ψυχή,
οι ανθρώπινες αμαρτίες μου
που είμαι υποχρεωμένος να πληρώσω.

Η περιπλάνηση έχασε σε αυτό το λαβύρινθο,
έναν κήπο από χαϊδευμένα συναισθήματα και όνειρα.
Είναι αυτή η καθαρή αλήθεια για τον άνθρωπο που ήμουν πια;
Καταδικασμένος σε αυτό το θνητό κοκκάλινο σκεύος,
η ύπαρξή μου έχει πάψει να είναι, ο εσωτερικός μου εαυτός
που έχει διαβραχεί με τη ζωή
πλανάται τώρα στο αχανές διάστημα.

Περπατώντας κάτω από τους σιωπηλούς δρόμους,
κούφια μαρτυρία της δικής μου φθοράς.
Δεν κατάφερα να είμαι ένας άνθρωπος,
υποσχέθηκα να σβήσω την υψηλότερη φλόγα
ακόμη μια σπίθα προσπαθεί,
το εσωτερικό ιερό, με παρακαλεί να κοιτάξω
προς τα μέσα και να δω.

Βελούδινο φως, σούρουπο ποιητών που καθρεφτίζει στον ωκεανό
αφρώδη κύματα καταδύσεων μπλε χρωστικών στις άσπρες ακτές.
Θα μπορούσαν αυτά τα μαραμένα φτερά
να προσπαθήσουν να εξαπλωθούν και να πετάξουν και πάλι;
Ανεβαίνοντας στον ουρανό
γυρίζοντας το φωτεινό νεφέλωμα αύξων άπειρο,
αγνοώντας το χρόνο.

Ποιος είσαι?
Με χτυπάς.
Όχι ένα χαστούκι στο πρόσωπο
Αλλά μια γροθιά στα κότσια
Σαν να με προειδοποιεςί για μελλοντικά μου λάθη
Δεν έχω κάτι μαζί σου
δεν πρόφθασα καλά καλα
να σε γνωρίσω
Θα γιορτάσω στο θάνατο
Από ανθρώπους που δεν θα ξέρουν
Η αγάπη που δείχνουν τα μαχαίρια
Ούτε οι μολυσμένες αναμνήσεις δεν το δείχνουν
Αυτό το κρατώ μόνο
Θα παραμείνω άγνωστος μέσα σε αγνώστους
στο μέγα πλήθος
Κρυμμένος μέσα στους τοίχους
που κάποιοιι δεν κατάφεραν να εξερευνήσουν

Έχασα στην ονειροπόληση,
Σε μια άλλη τροχιά
Απλά βλέποντας τις αλλαγές που βλέπουμε
Η αλήθεια αφθονεί μέσα σε σας και σε μένα
Ο σκοπός για εμάς είναι να είμαστε απλά.
Ξεκινώντας από ένα σημείο χωρίς επιστροφή
Η ζωή δεν είναι εκεί για να υποφέρει και να κάψει
Πρόκειται για μια σταθερά αναμμένη διαμονή
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπάμε και να μαθαίνουμε
Ας είμαστε ταπεινοί με τη σειρά μας

Κουνισμένες ψυχές  στην αγκαλιά της δυσαρέσκειας,
Εκεί καθόμαστε, κλαίμε και θρηνούμε
Ωστόσο επιλέξαμε να μην παρακάμψουμε
Για μεγαλύτερα πράγματα
για μια δόξα εφήμερη
και για μια γούρνα νερό οχι απο την
καθάρια πηγή του βουνού,
αλλά απο μια λακκούβα καταμεσής του δρόμου της ζωής μας
αμφιβόλου ποιότητας και ποσότητας νερού.

Ποιοι είμαστε, όταν κανείς άλλος δεν βλέπει
Είναι αυτό που παρατηρούμε πραγματικά με τις προτιμήσεις μας
Είμαστε γνήσιοι ή απλώς μιμούνται,
Αυτό που νομίζουμε, άλλοι περιμένουν ..
Αληθινή χαρά θα ακολουθήσει, όταν στις καρδιές μας, θα αρχίσουμε να μιλάμε

Τα μάτια αντανακλούν όλα αυτά που υποθέτουμε
Γιατί δεν υπάρχει μεταμφίεση
Εκεί βλέπουμε τις κραυγές της ψυχής.

Παρέμεινες στη σκιά
της πυραμίδας των ψεμάτων
που δημιουργησες.
Οι εποχές αλλάζουν
άνθισε η άνοιξη,
που την πήρε το καλοκαίρι,
ήρθε ενα χρωματισμένο φθινόπωρο
και μετά ένας χειμωνας γυμνός.
Και εσύ έριξες τα φύλλα σου
στην γουρνα της ψυχης σου
για λίπασμα
Παρακολουθώντας τη ρύθμιση της σκόνης,
κατά μήκος του δρόμου εκκαθάρισης,
Και πάλι οδήγησες την άδεια σου καρδιά
σε ένα δάκρυ
μέσα στο παρελθόν της θλίψης
για να στεγνώσεις τα δάκρυα,
στο υγρό σκοτάδι
των αναμνήσεων σου…

Έμαθα για την αγάπη μιά φορά
στις άκρες των τρυφερών δακτύλων,
στην άκρη των αρωματισμένων ώμων
ντυμένη με μαργαριτάρι και δαντέλα,
αλλά έχασα την αγάπη πολύ σύντομα
με το χτύπημα των φαύλων γλωσσών
μια αγαπη που άργησε να σφυρηλατηθεί
πάνω στο αμώνι των αναμνήσεων
Η αγάπη τους ήταν εκεί
μέσα μου
μια αγάπη δανεική
Ποτέ ξανά…
Ποτέ ξανά..

Καλώς ήρθατε στη θάλασσα της τρέλας μας
Ένα μέρος όπου
τίποτα δεν είναι πραγματικό
Ο ήχος είναι το οδηγό φως
Η μηχανή του χρόνου

οργή!
Αυτή είναι η δύναμη μας.
Άγρια οργή!
«Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που θέλουμε να παίξουμε
άγρια ​​οργή!
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι καιροί αλλάζουν
Άγρια οργή!
Εξαιτίας αυτού συνεχίζουμε
την ροή του αίματός μας που περνά μέσα από τις φλέβες μας.

Αν ακούσεις τους ανθρώπους να μιλάνε
Περπατάς
τον λάθος δρόμο
Οι καιροί αλλάζουν τώρα και η μνήμη εξασθενεί
Ο ήχος σας λέει μια ιστορία
Μια ιστορία φήμης και φαντασίας
Μπορείτε να ξεφύγετε επιτέλους από την πραγματικότητα
Μαγικές λέξεις χορεύουν
Μπορώ να αισθάνομαι τώρα φτερά για να πετάξω

Αφήστε τις νύμφες, τους δράκους και τους ήρωες να
διεισδύσουν στο μυαλό σας.
Αφήστε την άγρια ​​οργή να σας κατακλύσει.
Εξουσιάστε όλα τα όνειρά σας
Θεληση χρειάζεστε και ανώτερη σκέψη.

Μεσάνυχτα Τσιμουδιά.
Έχασε το φεγγάρι τη θύμηση του;
Χαμογελάει μονάχη..
Στο φως του δρόμου
τα πεσμένα φύλλα μαζεύονται στα πόδια μου και ο άνεμος αρχίζει να μουρμουρά.. Ολομόναχος στο φως του φεγγαριού
Μπορώ να χαμογελώ στις μέρες του παρελθόντος
Η ζωή ήταν όμορφη τότε
Θυμάμαι την εποχή που γνώριζα τι θα πει ευτυχία
Η θύμηση ας ζήσει και πάλι.
Κάθε λάμπα του δρόμου μοιάζει να τρεμοπαίζει.
Μια τελική (της) προειδοποίηση
Κάποιος μουρμουρίζει κι η λάμπα του δρόμου αναβοσβήνει.
Και σύντομα θα είναι πρωί.
Πρώτο φως της ημέρας
Πρέπει να περιμένω να ξημερώσει
Πρέπει να σκεφτώ μια νέα ζωή
Και δεν πρέπει να το βάλω κάτω
Όταν η αυγή έρθει η αποψινή νύχτα θα γίνει επίσης μια ανάμνηση
Και μια νέα ζωή θα αρχίσει.
Τελευταία στερνά των μουντών ημερών
Η παγωμένη μυρωδιά του πρωινού
Μια λάμπα του δρόμου πεθαίνει,
άλλη μια νύχτα θα τελειώσει…
Άλλη μια μέρα θα ξημερώσει…