Οδηγείται από τη δύναμη του μυαλού μου.
Οδηγείται από το μίσος εναντίον της.
Ο εχθρός κατευθύνεται από το χέρι μου.
Ο εχθρός καταστράφηκε από την οργή μου.

Είμαι η λεπίδα που σχίζει το σώμα.
Εγώ είμαι η δύναμη που σας αναγκάζει.
Οδηγείται από το μυαλό που με κλέβετε.
Οδηγείται από εκείνους που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους.

Η θέα κατευθύνεται στο δάσος.
Είμαι η φωτιά που καίει τον πύργο των επιθυμιών μου.

Οι παλιοί θεοί κοιμούνται σε βαθιές σπηλιές,
αλλά τα δέντρα εξακολουθούν να αναγνωρίζουν τον κύριό τους.

Στο λυκόφως στα δάση
τα φύλλα χορεύουν στο ρυθμό του θεού κάμψης
αναπνέοντας το όνομά του στον άνεμο.
Εξοδος στην μονότονη απομόνωση.
Ήρεμη αιμορραγία.
Η ικανοποίηση που ακούγεται στην καρδιά μου.

Μια σιωπηλή κλήση βαθιά στην καρδιά …
Μόνο οι πληγές του σώματός μου το αποκαλύπτουν.
Αλλά θα παραμείνω ήρεμος.
Η σιωπηρή κραυγή της ψυχής μου. Έτσι είναι, πάντα θα είναι.
Εδώ είμαι μόνο εγώ και η μοναξιά.

Ήταν μια νύχτα ~ και το σκοτάδι ήταν βαθύτερο
από ό, τι σε προηγούμενες.
Ήταν μια νύχτα ~ και το φεγγάρι ήταν πιο φωτεινό
από ό, τι σε προηγούμενες.

Ήταν μια νύχτα ~ και η σιωπή ξαναγεννήθηκε.
Περπατήθηκα βαθύτερα μέσα στη νύχτα.
Ξαφνικά στάθηκα εκεί ~ μπροστά στο πανίσχυρο δάσος.
Με χαιρέτησε στο βαθύτατο μαύρο του.

Ένα τίναγμα μου έσβησε, το οποίο έπεσε πάνω στο σώμα μου,
σαν την κραυγή του μυαλού μου που με οδήγησε
Ήρθα πιο κοντά στο βαθύ μαύρο του δάσους.
Ήταν το μαύρο δάσος.

Το φεγγάρι αφαιρέθηκε ανελέητα από τις σιλουέτες των
έλατων.
Ήταν μόνο το καθαρό σκοτάδι που με περιβάλλει
με τον πιο ειλικρινή τρόπο
ήρθα στην άκρη του δάσους.
Τα πρώτα μουρμουρημένα δάχτυλα με ζήτησαν.
Τα πρώτα λαμπερά μάτια με παρακολούθησαν.
Εκείνη τη νύχτα, η ύλη πρέπει να αποσυντεθεί.
Το δάσος εμπόδισε την είσοδό του σε αυτόν, μου αρνήθηκε την είσοδό του.

Ενας σκύλος έφτασε στην κόλαση των σκέψεών μου.
Έφτασε στο στόχο της δικαιοσύνης μου.
Βαθαίνοντας βαθύτερα, έφτασα στην τελειότητα.
Έγραψα πάλι εκείνη τη νύχτα την ποίηση του σκότους.
Τα πνεύματα με βοήθησαν.
Με κράτησαν παγιδευμένο στα προστατευτικά τους χέρια.
Και τώρα μένω εδώ.

Η βροχή υποστηρίζει με την πτώση των φύλλων
για την υπεροχή.
Ο ποταμός, παίρνει τα φύλλα,
μαζί με τις σκέψεις σας, μαζί τους και τα μεταφέρει
σε ένα μέρος άγνωστο σε σας.
Η πρόσφορη βροχή αναμιγνύεται με τα δάκρυά σας, τα
οποία το φεγγάρι απαιτεί από εσάς.

Εκεί στέκεστε τώρα και ο παγωμένος άνεμος σας χαϊδεύει απαλά
τη θλίψη από το πνεύμα.
Αλλά τώρα χορεύεις ανάμεσα στα φύλλα.
Τώρα χορεύεις στη βροχή.
Τώρα είσαι μέρος του εδώ…

Ξύπνώ μέσα στο ψυχρό μου δωμάτιο της μνήμης
Μια άλλη μέρα που περιμένω
‘Αλλά η Εξαργύρωση με αφήνει ελεύθερο
Μακριά και άχρηστη αναμονή
Μνήμες έρχονται στο μυαλό μου
Ενοχή μέσα στην καρδιά μου

Αιώνια αμαρτωλή αμαρτία
Τα βασανιστήρια δεν σταματούν ποτέ
Δεν μπορώ να συνεχίσω
Θα ήθελα να σκέφτομαι
Είναι μόνο ένας εφιάλτης σε ένα όνειρο
Τόσο δύσκολο να αισθάνεσαι ένοχος
όσο εύκολο ειναι να αισθάνεσαι αθώος

Πεθαίνωι μέρα με τη μέρα
Ασυνείδητη ζωή όταν δεν υπάρχει μοίρα
Ασπρόμαυρες αποχρώσεις του γκρίζου
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο χρόνο
Αν μπορούσα να αλλάξω αυτό που έκανα λάθος
Αν μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου…

Περνάει μέσα από το θόρυβο η ψυχή μου
Σκιώδη στοιχεία και περιγράμματα
Φτάνουν στους υποδοχείς μου…
Η κρίση και η σκέψη
Τα νεύρα πυροβόλησαν τις αισθήσεις
Νιώθω και βλέπω τη θολότητα
μια θολότητα συνεχής και εγκλωβισμένη.
Δεν υπάρχει ηλιακό φως ή ακτίνες ελπίδας.
Κάπου εδώ είναι η Έξοδος προορισμού της γραμμής
Το ταξίδι της ζωής είναι μια θυελλώδης διασκέδαση.
Το ταξίδι του τρένου τελειώνει στο κλειδί της αλλάγής της γραμμής…

Δεν έχω υποσχέσεις
να σε αγαπώ για πάντα
Η ζωή είναι ένας ασταθής χρονομέτρης
μετρώντας μέρες
πριν από το μακρύ ύπνο μας.

Δεν έχω υποσχέσεις
να μας κρατήσουν μαζί
το μυαλό μου είναι ένα διαταραγμένο υψίπεδο
Λέξεις που κρέμονται στον αέρα

Τα μάτια που μιλούσαν την αλήθεια έχουν σβήσει.
Σε κρύους ώμους ψιθύρισε η αγάπη μας
σε παγωμένες αγακαλιές γράψαμε το βιβλίο μας
Τότε που η μαγεία είχε κίνηση
τώρα που η μαγεία εχει εκλέιψει.
Στραγγίζουμε το μελάνι απο την πένα μας
και τις όποιες σταγόνες έχουν πεσουν στο χαρτί
τις απορροφά το στυπόχαρτο
πριν φτάσουμε στο τελευταίο μας κεφάλαιο.

Πέταξε από τη θάλασσα
Μια μεγάλη μάστιγα της μιζέριας
Ένα σμήνος από μοναχικές νύχτες
Ένα σκοτεινό τέλος στην μοναχική σου ζωή

Καθώς τα κύματα έτρεξαν στον
Ουρανό κατέρρευσε και κάλυψε τα πάντα η παλίρροια της σκέψης
Τα σύννεφα ξέσπασαν
Δεν μπορείς να κρύψεις μια ζωή ντροπής

Κάθε λέξη που είπε ήταν ψευδής
Δεν έδειξε ποτέ μια ποινή τύχης
Έφυγε με ενα τίποτα
δεν έκανε ήχο…

Σαν άγρια μαύρη θάλασσα χτυπιέται πάνω μου, η ζωή όλων των άλλων.
Οτιδήποτε μέσα στην θολή νυχτιά ισχυρίζομαι ο Θεός το μεταβάλλει.
Ο χρόνος μου, ειναι χρόνος μιας ανάστασης που κρατάει την θύμηση του Θανάτου
και όλων των περασμένων χωρίς την αίγλη του επέκεινα.

Σφυρηλατήσαμε τον ήλιο και την άμμο μας,
Οι ιστορίες, τα ψέματα και ο θόρυβος
Ρέει χωρίς παύση
Μας αρπάζουν τις ψυχές μας

Γεια σου!
Όλοι προσπαθούν να με προειδοποιήσουν
Ήταν δηλητήριο από την αρχή
Είχαμε μια αγάπη σαν τις ταινίες
Βάλτε ένα ξόρκι δεξιά στην καρδιά μου

Ελα κοντά μην κάνεις πίσω, το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά.
‘Ελα κοντά να σου μιλήσω γι’ αυτά που μέσα δε χωράνε πια.
Να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις.
Να με προσέχεις μέχρι να σηκωθώ ξανά, λίγο ακόμα μοναχά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις.
Έλα κοντά τον κόσμο κρύψε. τον κόσμο αυτόν που μου ζητάει πολλά.
‘Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε να βγει από τη στάχτη μου ξανά φωτιά.
Πώς με αντέχεις, να με προσέχεις….